Życie ukryte, czyli taki Bóg to mi się podoba

A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta — Nazaret. Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim (Łk 2, 39–40).

Potem poszedł z nimi i wrócił do Nazaretu; i był im poddany. (...) Jezus zaś czynił postępy w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi (Łk 2, 51–52)

    W zasadzie te dwa fragmenty oddają całe 30 lat życia Jezusa od lat Jego dzieciństwa do rozpoczęcia publicznej działalności. Kupa czasu, czyż nie? A jednak wydaje mi się, że czas ten wcale nie jest mniej ważny niż ostatnie 3 lata, w których Jezus z mocą głosi Królestwo. 

    Dwa krótkie fragmenty, pozornie nic nie mówiące na temat tego okresu w życiu Jezusa. Brak tu szczegółowych opisów. Po przeczytaniu z tych kilku krótkich zdań ciśnie się mi na usta jedno słowo – prostota. Zwykła szara codzienność, niczym nie różniąca się od współcześnie żyjących Jezusowi mieszkańców Nazaretu.

    Pobudka, modlitwa, praca, posiłek, odpoczynek, rozmowy ze znajomymi, rodziną, sąsiadami. Tak właśnie mogła wyglądać (i prawdopodobnie wyglądała) codzienność mojego Zbawiciela. I to nie przez tydzień, miesiąc, nawet rok. 30 długich lat (sam jeszcze przecież tyle nie mam). Daje mi to mocno do myślenia, że Jezus też był kiedyś w moim wieku, że będąc dzieckiem bawił się z innymi dziećmi, że zdobywał zawód, że miał znajomych, z którymi się spotykał; że zgłębiał tajniki Tory, uczył się modlitwy, był poddany swoim rodzicom, i czynił postępy w mądrości.

    Ile w tych obrazach pozostało z tego poważnego, wielkiego, triumfującego na tronie niebieskim Boga, którego nie raz widzimy w naszych kościołach, na obrazach? Oczywiście – Bóg też jest taki. Jest potężny, jest Panem żywiołów. Mimo to jednak Jego moc wzrasta w pokorze, w tym co małe, zwyczajne, proste.

Poddać się pokornie woli Ojca. Czemu to takie trudne?

    Naszej kulturze brak cierpliwości - ja sam widzę, jak bardzo jestem jej niewolnikiem. Jedno kliknięcie i wszystko wiem, wpisuję w Google jedno hasło i natychmiast mam odpowiedź (w końcu czego nie mam Internecie, tego nie ma wcale). A naprzeciwko mnie staje Jezus. Pokora.

    Nie tylko jestem niecierpliwy, ale jeszcze jestem straszliwym leniem. I nie piszę tego bynajmniej dlatego, że mam się czym chwalić. I coraz bardziej zaczynam dostrzegać jak każda chwila jest ważna, jak KAŻDA moja decyzja ma wpływ na moje patrzenie na świat, na wszelkie zmiany w moim życiu. Jak wiele Jego cennych darów tracę. Owszem, Jezus od początku był Bogiem, ale jednak – choć wcale nie musiał, właśnie z tytułu swojej boskości – to jednak czynił postępy w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi. Bóg, który czyni postępy! Czy to nie szalone?

    Tak, to szalone. Bóg oszalał z miłości do mnie.  Właśnie taki Bóg mi się podoba. Chociaż jeszcze pewnie zdąży mi się pokazać na 1000 różnych sposobów (wszak mówił św. Augustyn, że cokolwiek powiemy o Bogu, już Nim nie jest). Pewnie nie raz jeszcze mnie zaskoczy – i dobrze, bo w przeciwnym razie polegał bym tylko na jakichś swoich wyobrażeniach. A On zawsze jest od nich większy.

    Dzisiejsza lekcja dla mnie: ciągle muszę rozeznawać i podejmować dobre decyzje. Od każdej z nich zależy moja przyszłość. 30 lat życia ukrytego przygotowało Jezusa, by mógł wyruszyć by głosić wolę Ojca, uzdrawiać, uwalniać, napominać. W końcu – by przejść przez Krzyż i Zmartwychwstać.

    Jezus wzywa mnie abym wziął swój krzyż i go naśladował. Może mnie nie będą, tak jak Jego, przybijać do krzyża. Chodzi raczej o to, bym starał się myśleć, działać i decydować jak On. Bym w moich wątpliwościach zadawał sobie pytanie: co Jezus zrobiłby na moim miejscu? Oto dla mnie chodzi w naśladowaniu Jezusa – by przyjąć Jego mentalność.

Wzrastać w mądrości. Ciągle się uczyć. Nie uciekać od krzyża.

Dlatego też, kto chciałby iść ze mną, powinien ze Mną pracować, żeby idąc za Mną w cierpieniu, towarzyszył mi także w chwale. (ĆD [95])

(2 Tm 2, 3 - "Emmanuel")